Pomorzanie.info

„ZAGINIONA – DZIEŃ PO DNIU…”

Dubaj, przez całą noc myślałam tylko o tym mieście. Daleko, inna kultura, inni ludzie, Hania jest chrześcijanką, dlaczego tam pojechała bez powiadomienia nas o tym. Nawet jeżeli to tylko wycieczka i wróci za parę dni powinna zadzwonić i powiedzieć : „kochani rodzice wracam za tydzień, dwa czy za miesiąc” – przecież i tak bym się zgodziła. Teraz myślę o pieniądzach, przecież taki wypad to spora kasa, Hania raczej nie miała aż tyle zaskórniaków. To co dostawała od nas wystarczało jej na życie, stołowanie się w akademickim barze i na jakieś wyjścia do kina, teatru, na dyskotekę, ale bez szaleństw. Musiała oszczędzać, nie chcieliśmy jej rozpieszczać i przyzwyczajać do łatwych pieniędzy. Na wszystko trzeba zapracować, opłacaliśmy wszystko co potrzebne : akademik, wyżywienie i drobne kieszonkowe, jeżeli chciała coś sobie kupić dorabiała jako hostessa lub kelnerka w restauracjach, bardzo dobrze sobie z tym radziła i nie musiała nas nawet prosić o dodatkowe wsparcie. Zawsze powtarzała, że i tak jej zachcianki ze studiowaniem w Gdańsku nas za dużo kosztują, była bardzo honorowa i chciała pokazać, że sobie poradzi. Taka postawa była bardzo ważna również dla nas. Wiedzieliśmy, że jak przyjdzie gorszy, finansowo gorszy czas dla nas to możemy na nią liczyć. Jeżeli odkładała sobie za wszystkie dodatkowe prace, nie wydawała tylko składała te pieniążki to oczywiście mogła uzbierać. Powinna się tym pochwalić, bardzo cieszymy się z jej każdego sukcesu, stara się takimi fajnymi, pozytywnymi sprawami nas jak najczęściej zaskakiwać, a my zawsze reagujemy tak samo. Radość i duma! Gdy zaliczy egzamin, jeżeli uzyska jakieś trudne zaliczenie, jak uzyska jakiś dobry sportowy wynik, pobije swój rekord, przecież to uczelnia sportowa i ona tam się bardzo dobrze odnajduje – to wszystko nas bardzo cieszy! Taki wyjazd z pewnością byśmy na swój, rodzica sposób przeżywali. Przecież w każdej normalnej rodzinie tak być powinno!

Jedziemy na komisariat, powinna już przyjść wiadomość z naszego MSZ. Tylko taka drogą możemy uzyskać pewna informację o osobach które wylądowały w Dubaju. Kapitan był bardzo zdenerwowany informacją jaka uzyskał z Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Okazało się o osoba która wyleciała z lotniska w Gdańsku nie wysiadła w Dubaju i nie wiedzą co się z nią stało. Natasza Kobiercowa co więcej nie istnieje w ewidencji ludności ani Rosji, ani Izraela. Paszport o takim numerze został zgłoszony jako ukradziony następnego dnia po wylocie Hani z Polski. No to się skomplikowało na całego, to nie jest już jakieś tam normalne zaginięcie, to jakaś grubsza sprawa, którą muszą zająć się nasze tajne służby. Policja nam właściwie już więcej nie może pomóc, to wychodzi poza jej kompetencje. Tym razem musimy naprawdę czekać, nie ma jak pomóc, wiemy na pewno, że wyjechała z Polski tzn. wsiadła do samolotu…a jak to było tylko tak zaaranżowane? Może wcale nie wyleciała, może to miało tylko tak wyglądać? Podzieliliśmy się naszymi wątpliwościami z kapitanem, prosimy żeby nam pomógł wrócić na lotnisko i przejrzeć jeszcze inne kamery z monitoringu. Może zobaczymy Hanię w innym miejscu, może z jakiejś przyczyny musiała opuścić samolot? Kapitan chyba też miał wątpliwości, bez większych ceregieli zaprosił nas do radiowozu i od razu udaliśmy się na lotnisko.

Na szczęście zdążyliśmy przed korkami i w 20 minut byliśmy w Rębiechowie na lotnisku. Kapitan Dreszter w czasie jazdy potwierdził naszą wizytę na lotnisku, wyjaśnił zawiłość sytuacji i poprosił o pomoc na miejscu. Wszystko dzięki prywatnej znajomości z Prezesem lotniska, dzięki niemu mogliśmy spokojnie prześledzić monitoring ze wszystkich kamer zainstalowanych przy wejściach i wyjściach, w bagażowni, przy odprawie celnej, tankowaniu samolotów – dosłownie wszystko. Skończyliśmy o 2.30 w nocy, prawie nie widząc ze zmęczenia i niestety nic. Nie wydarzyło się nic co mogłoby nam pomóc w wyjaśnieniu sprawy. Byliśmy bardzo wdzięczni wszystkim osobą które zupełnie bezinteresownie zawaliły sobie cały dzień i nam tak bardzo pomogły. Dobrze spotkać tak dobrych i pomocnych ludzi w czasach materializmu i w większości przypadków kompletnego znieczulenia na los innych.

Wróciliśmy całkowicie „zaorani” psychicznie, nie mieliśmy pomysłu na dalsze działania, nie mieliśmy planu awaryjnego. Wszystko zgasło, nie było nawet światełka w tunelu, nadziei na jakieś rozwiązanie. Kazik powiedział, że jutro musi wracać do Upałt, bo komplikuje się sytuacja z sąsiadami, nie dają rady i trzeba to jakoś załatwić. Myślę, że mąż chce to wszystko jeszcze raz dobrze przemyśleć i ten powrót tez mu pasuje. Przy pracy na roli odpoczywa psychicznie, a pracując rodzą mu się najlepsze pomysły. Miast go przytłacza, męczy, wieś to jego żywioł więc nie będę robiła żadnych problemów, wręcz przeciwnie, będąc sama też muszę wykazywać większą inicjatywę. Takie krótkie rozstanie powinno nam pomóc. Rano ustalimy co i jak. Zaczniemy poszukiwania od nowa, może jeszcze raz podjadę do jasnowidza, może nasze służby coś odkryją. Zobaczymy. Musimy to wyjaśnić i już!

cdn…

„ZAGINIONA – DZIEŃ PO DNIU…”

Następnego dnia zgodnie z umową zadzwoniliśmy do kapitana żeby potwierdzić spotkanie na lotnisku, wcześniej musiał uzyskać zezwolenie na naszą obecność. Wspomniał również, że wcześniej jego poprzednik już sprawdzała wszystkie nazwiska wylatujące tego dnia i nie było tam Hani, ale mogła wylecieć pod innym nazwiskiem zarówno z własnej woli świadomie jak i szantażowana czy zmuszona do takiego kroku. Kapitan potwierdził, mamy być o 15.30 przy głównym wejściu i wyjdzie po nas z przepustkami. Tak zrobiliśmy, dokładnie o wyznaczonej godzinie byliśmy na miejscu. Wcześniej ustaliliśmy z mężem, że musimy mieć więcej gotówki na wszelki wypadek. Szukając w ostatniej chwili robimy to na wariata i na niekorzystnych warunkach. Kazik sprzedał nasze dwa auta, które i tak były tylko sporadycznie wykorzystywane, stwierdzając, że to nam w najbliższym czasie powinno wystarczyć. Zostawiliśmy sobie tylko auto niezbędne do przemieszczania i najmniej warte, jeżeli będzie potrzebne inne w przyszłości zawsze można kupić, jeżeli tylko będzie nas stać. Zadzwoniłam jeszcze do sąsiadów i wypytałam o wszystko z detalami, trochę opowiedziałam co nas wczoraj spotkało. Kazik prosił żebym zapytała czy oczywiście za jakąś opłatą nie chcieliby jeszcze ze dwa-trzy dni u nas pogospodarzyć. Jeżeli tak niech podadzą za ile, prześlemy im pieniądze, wiemy jak ciężka jest u nich sytuacja rodzinna. Mają pięcioro małych dzieci, jedno niepełnosprawne, ojciec rodziny jest na emeryturze, matka ma problemy ze wzrokiem, dostają pieniądze, ale z KRUS-u jest jeszcze mniej niż z ZUS-u…

Wychodzi kapitan, zaprasza nas do środka. Siadamy przy monitorach i do późnego wieczora oglądamy nagrania. Już pod sam koniec nagrań z tego feralnego dnia Kazik zauważył Hanię, ja też potwierdziłam. Szybko udało się sprawdzić pod jakim nazwiskiem i dokąd poleciała. To był dla nas szok…Natasza Kobiercowa, Izraelka pochodzenia rosyjskiego…poleciała do Dubaju. O co tu chodzi, dlaczego Izrael i ten Dubaj teraz to dopiero mamy czego się bać. Czy to jakaś przykrywka, czy przed czymś ucieka albo…właśnie albo co? Kompletnie wszystko się pogmatwało. Kazik na trzeźwo powiedział, że musimy podziękować jasnowidzowi z Człuchowa i to musi zrobić właśnie on ponieważ bardzo sceptycznie do tego podchodził, a okazało się, że jasnowidz miał rację i naprowadził nas na dobry trop.

Kapitan poprosił nas na rozmowę, usiedliśmy w restauracji na lotnisku, przy stoliku z dala od innych gości, wiedzieliśmy, że chce nam powiedzieć coś ważnego. „Panie Kazimierzu, teraz na spokoju proszę mi przyrzec, że już nigdy nie zachowa się Pan tak nierozważnie i nieodpowiedzialnie jak w Wieżycy, wymierzanie sprawiedliwości również proszę zostawić nam. Jeżeli powtórzy się jeszcze raz taka sytuację będę musiał Pana aresztować….Rozumiemy się mam nadzieję i działamy wspólnie dla dobra Państwa Córki…?” – „Tak oczywiście, jeszcze raz przepraszam – wiem, że tak nie powinno się postępować, już żona mi zrobiła wykład…bardzo przepraszam i żałuję. Jeżeli Pan zezwoli odwiedzę tego pobitego chłopaka i przeproszę osobiście…” – „Dobrze, ale jak to wszystko się skończy, przy okazji przekażę mu te słowa od Pana, cieszę się że tak Pan to widzi!”. Policjant na koniec powiedział, że teraz muszą wszystko zbadać na drodze służbowej, jeżeli się uda coś ustalić jutro da znać.

Wróciliśmy do domu, do 4 w nocy szukaliśmy informacji w internecie, zobaczyliśmy to olbrzymie lotnisko w Dubaju! To miasto w mieście. Z jednego terminalu do drugiego jeździ kolejka, jak my ja tam znajdziemy? Musimy odpocząć i przespać ile się da, jutro może być kolejny ciężki dzień, a my musimy mieć siły i zdrowie na dalsze szukanie.

cdn…

„ZAGINIONA – DZIEŃ PO DNIU…”

To był straszny, wyczerpujący fizycznie i psychicznie dzień o którym chcielibyśmy jak najszybciej zapomnieć. Na co liczyli ci ludzie? Na nasza naiwność? rozpacz – która odbiera zdrowy rozsadek? czy może szczęście, że im się uda ? Nie wiem, nie mam pojęcia i nie chce już więcej takich przeżyć. Straciliśmy czas, straciliśmy trochę zapału i nadziei…teraz jest ok. kawa i bliskość kochającej osoby czyni cuda – doszliśmy do siebie i ruszamy na poszukiwania.

Dzwonił kapitan Dreszter, niestety niczego nowego się nie dowiedzieliśmy, nie mają żadnego nowego tropu. Musimy spróbować czego innego, szukam w internecie kontaktu do jasnowidza z Człuchowa. Kiedyś widziałam go w telewizji, pisali o nim również w gazetach, może mu się uda. Postaram się z nim spotkać, mąż nie chce brać w tym udziału, zawsze podchodzi sceptycznie do takich pomysłów. Trudno, załatwię to sama. Kazik w tym czasie pojechał do banku.

Przekonaliśmy się, że wszędzie można spotkać porządnych ludzi! Właśnie tak się stało w banku, dyrektor placówki zachował się wspaniale. Słyszał o naszej sprawie, o zaginięciu Hani, o naszych problemach materialnych i postanowił anulować wszystkie zastawy i pożyczki! Kazik wpłacił pieniądze, a on wszystko anulował, nie ponieśliśmy żadnych kosztów. Jedyny warunek to, że nie możemy nikomu o tym powiedzieć ponieważ dyrektor złamał wiele wewnętrznych zasad i procedur. Gdyby ktoś z centrali, z jego przełożonych się o tym dowiedział stracił by pracę i nie znalazłby zatrudnienia w żadnym innym banku. Powiedział, że czasami trzeba zaryzykować i bezinteresownie pomóc ludziom będącym w tak beznadziejnej sytuacji ja my…Ten dzień przywrócił nam wiarę w ludzi i dał kolejnego kopa do działania!

Po informacjach z banku z wielkim optymizmem wyruszyłam na umówione już spotkanie w Człuchowie. Jasnowidz, przyjął mnie herbatą z cytryna i miodem, mówiąc przy tym, że mnie wzmocni, a sił będę potrzebowała jeszcze bardzo dużo…Powiedział żebym się nie bała, to jeszcze nie była przepowiednia czy wizja tylko taka ludzka obserwacja. Widział już wiele takich spraw i wie, że potrafią kompletnie wyjałowić i wyczerpać organizm. Zgodnie z ustaleniami telefonicznymi przekazałam ostatnie zdjęcia Hani i jej rzeczy osobiste. Jasnowidz dość długo wpatrywał się w te przedmioty, brał do reki na zmianę zdjęcia, ubrania i pozostałe przedmioty które mu przekazałam. Po dłuższej chwili, położył wszystko na biurku, popatrzył mi w oczy, złapał za rękę…w tym momencie moje serce osiągnęło chyba maksymalne obroty. „Pani Małgorzato, mam pewne przeczucia, ale niestety nic pewnego, widzę Pani córkę na lotnisku, wsiadająca do samoloty, nie wiem dokąd leci…najważniejsze, że czuję ją jako żywa osobę, a to bardzo ważne. Pani Małgorzato, proszę pamiętać, że to są tylko moje przypuszczenia. Myślę, że powinniśmy pojechać na lotnisko do Gdańska – może tam na miejscu coś mnie olśni. Do Gdańska, takie mam przeczucie, zobaczymy na miejscu czy coś się potwierdzi, może Pani tam mnie zabrać?” – „Oczywiście, wszędzie gdzie tylko Pan zechce, jestem do Pana dyspozycji”.

Wróciliśmy do Gdańska, na lotnisku jasnowidz spędził ponad 2 godziny i stwierdził, że ma 99% pewności, Hania stąd gdzieś odleciała, nie była związana, wsiadała o własnych siłach, oczywiście mogła być jakoś zmuszona czy szantażowana…Powiedział, że na wszelki wypadek zabierze ze sobą jedno zdjęcie i koszulkę Hani, czasami po kilku dniach coś się pojawia, coś wraca i się wyjaśnia w zupełnie innym kierunku. Zgodziłam się i zapewniłam, że jeżeli będzie czegoś potrzebował przyjadę nawet w środku nocy. Pojechaliśmy do Człuchowa, jasnowidz pożegnał się i zapewnił, że postara się mi pomóc, poinformuje mnie jeżeli coś ustali.

W Gdańsku Kazik już na mnie czekał z kolacją, wcześniej długo rozmawiał z Panią Wiktorią. Powiedział, że ta rozmowa bardzo go wzmocniła, gospodyni opowiedziała mu o czasach wojny i wczesnego komunizmu. Powiedział, że jak ludzie się kochają i wzajemnie sobie pomagają, wspierają się, to można przetrwać wszystkie kłopoty, rozwiązać wszystkie problemy. Jeszcze raz opowiedział mi o banku, o dyrektorze za którego od teraz będziemy się zawsze modlić. Kazik powiedział, że w ramach podziękowania raz w tygodniu będzie zawoził dyrektorowi banku cały zestaw warzyw i owoców z naszego gospodarstwa! Jeżeli Kazik tak powiedział to znaczy, że tak będzie robił, wie gdzie dyrektor mieszka kiedyś coś wspólnie załatwiali w jego rodzinnej Ostródzie. Ja opowiedziałam o jasnowidzu…co niestety uśpiło mojego zmęczonego męża. Jutro, razem z kapitanem jesteśmy umówieniu na lotnisku w Gdańsku, zgodnie ze wskazówkami jasnowidza sprawdzimy nagrania monitoringu lotniska. Znowu odżyły nadzieje, że coś się wyjaśni, może znajdziemy jakiś trop, najważniejsze żeby zobaczyć Hanię jak cała i zdrowa wsiada do samoloty, zobaczymy kierunek podróży i ruszymy jej śladem…

cdn…

„ZAGINIONA – DZIEŃ PO DNIU…”

Dziwne…przespaliśmy całą noc, dopiero budzik nas obudził o 8.00, tak twardy sen chyba ze strachu, może również nadzieja spowodowała taki wewnętrzny spokój. Marzę o tym żeby przytulić Hanię, dowiedzieć się co się stało, gdzie była, czy nie zrobili jej jakiejś krzywdy, a co dalej czy ma dalej studiować na AWF-ie? Jeżeli złapią tych bandytów to okey, ale jeżeli nie? Przecież za jakiś czas mogą to znowu powtórzyć…zniszczyć życie kolejnej rodzinie? Hania jest najważniejsza, musi wrócić i już, kłopoty materialne to drugi plan będziemy martwili się później…spojrzałam na Kazika i zauważyłam w jego oczach najpierw wielki strach, za chwilę nienawiść i wolę zemsty, ale bałam się zapytać. Powiedział, że musi się przewietrzyć, przebrał się w dres, sportowe buty i rzucił wychodząc „idę pobiegać po plaży, za godzinkę wracam, mam telefon jakby zadzwonili szybko wrócę”.

         Wiedziałam, że musi się od stresować tym biegiem, zawsze tak robił, również po pożarze kilka lat temu. Spłonęła nasza stodoła z zapasem siana na całą zimę, Kazik po całej akcji gaszenia pożaru, pobiegł, nie było go dwie godziny. Po powrocie, wziął prysznic, przebrał się i zabrał się do porządków. Ja płakałam przez dwa dni i nie potrafiłam się pozbierać. Ten mój mąż to super gość, inny by się złościł, krzyczał żeby mu pomagać, a on po pracy wracał do domu i proponował kawę i ciastko na deser…Pełen spokój, znał mnie bardzo dobrze, wiedział, że przeżywam to zupełnie inaczej, przeczekał chociaż było mu bardzo ciężko. Po tej mojej rozpaczy, chyba po trzech dniach, bardzo się ucieszył widząc, że wracam do „żywych” i pomagam przy porządkach. Nie daliśmy rady sami wszystkiego zrobić, trzeba było rozebrać pogorzelisko i wywieźć wszystko na wysypisko, dopiero po roku stanęła nowa stodoła. Była drewniana, teraz jest murowana, trochę większa i nowocześniejsza. W dniu pożaru myśleliśmy, że wszystko stracone, a Kazik jeszcze tego samego dnia zaczął naprawiać…Teraz też tak będzie, rodzinka w komplecie, a pracą wszystko co materialne odrobimy. Tak jak obiecał wrócił po godzinie, nie dzwonili, czekaliśmy do 13.00 i nic, postanowiliśmy poczekać, może nas sprawdzali czy nie kombinujemy z policją, a może coś się wydarzyło…nie, nie nic, przepraszam za te złe myśli! Kazik już ma dosyć, chce dzwonić na policje albo tam pojechać, mówi, że; „Hania potrzebuje pomocy, a on tu siedzi bezczynnie o 15.00 jadę na posterunek, nie przekonasz mnie, to czekanie już nie ma sensu !”

            Wreszcie o 14.45 telefon, to oni, pytają czy mamy całą kwotę, czy wszystko zgodnie z obietnicą? straszą, że jak zobaczą choć jednego policjanta to zrywają umowę…szybko potakuję : ” Tak mamy wszystkie pieniądze, policja nic nie wie, chcę rozmawiać z córką to jedyny warunek przekazania pieniędzy, muszę wiedzieć, że nic jej nie jest…” krzyknął, że mam się zamknąć i słuchać, na wszystko przyjdzie czas, teraz mamy wsiąść do samochody i jechać tam gdzie powiedzą, pokierują nas przez telefon, a na miejscu zobaczymy córkę. Oczywiście zgodziłam się i szybko z torbą pełną pieniędzy  wsiedliśmy do auta. Kazali jechać w kierunku Żukowo czyli ok. 10 km od Gdańska, tam kazali zatrzymać się na stacji benzynowej, po 10 minutach , mieliśmy wrócić na pierwsze rondo, potem na drugie i zawrócić w kierunku Kościerzyny. Nikogo nie zauważyliśmy, nie wiem skąd nas obserwowali, ale wiedzieli wszystko, nawet to, że na stacji skorzystałam z toalety…powiedzieli, że następnym razem mam to zrobić w lesie i tylko wtedy gdy pozwolą.

            Serce bije tak mocno, boję się jakiegoś zawału, strach jest coraz większy… Mąż kiedyś powiedział, że jeżeli ktoś, kiedyś skrzywdzi Hanię to zabije! I nie były to tylko takie tam słowa w przenośni, on by to zrobił naprawdę! Kocha ją, a wszystko co robi, robi dla niej. Dla Kazika liczy się tylko rodzina, jesteśmy dla niego wszystkim, celem jego życia. Wiem, że po uwolnieniu Hani, będzie ich ścigał, nie odpuści, narazili ją na niebezpieczeństwo, przestraszyli, powinni dostać nauczkę – Kazik wyznaje dewizę : sąd, sądem ale sprawiedliwość musi być, a kara powinna być nauczką na przyszłość, powinna być taka, żeby następnym razem przestępca zastanowił się pięć razy czy warto znowu tak oberwać !

             Po 15 minutach jazdy jest telefon i znowu z innego numeru, chyba boją się podsłuchu. Mamy zjechać na skrzyżowaniu w lesie na Szymbark i zatrzymać się, po ok. 100 metrach na parkingu po prawej stronie, przy wejściu na wieżę widokową na szczycie Wieżyca, potem iść ścieżką do wieży, wejść na górę  i czekać. Tak zrobiliśmy, jesteśmy na górze, czekamy już 25 minut. Jest telefon: „zostańcie na górze, torbę z pieniędzmi zrzućcie na dół, dopiero wtedy uwolnimy córkę” – ” najpierw muszę porozmawiać z córką, chcę wiedzieć, że nic jej nie jest, proszę tylko dwa słowa…” – ” mamo to ja ” – usłyszałam w  telefonie, jednak jakoś inaczej, nie mam pewności, że to Hania „nic Ci nie jest córeczko, jak Twoja rana na głowie już nie krwawi…?” na szybko wymyśliłam. Nie ma żadnej rany, ale oni o tym nie wiedzą. Ten głos to chyba nie Hania, musimy raz jeszcze ją usłyszeć, może w stresie brzmi inaczej, może jest zmęczona, może ją bili wtedy głos pewnie może się zmienić – musimy mieć pewność, że to ona. ” Co z ta kasą, rzućcie na dół, czekam!” – „proszę podać mi jeszcze raz córkę, niech jeszcze coś powie, musimy mieć pewność” – ” dobra ostatnia szansa” – ” mamo wszystko dobrze, rana już zagojona…dajcie im ta kasę, już nie mam siły…”. Spojrzeliśmy na siebie : to nie Hania, inny głos i nie było żadnej rany. Kazik, szybko wysypał pieniądze z torby, prosił żeby mu zaufać, rzucił pustą torbę, w momencie jak ktoś się zbliżył do wieży i skierował po torbę, Kazik ruszył w dół. Skakał po kilka stopni, jak szalony, w połowie drogi zabrał wcześniej zostawiony drewniany kij i pobiegł za tym gościem. Nagle na miejscu pojawiły się 4 policyjne radiowozy i policjanci z kilku stron również ruszyli w pościg. Kazik dopadł tego oszusta, zdążył mu całkiem sporo przyłożyć, na szczęście przybiegli policjanci i go odciągnęli, ale powinien długo pamiętać to spotkanie z mężem, stracił kilka zębów, złamane żebra i połamane ręce. Najlepsze, że nawet nie było mi go żal, jeszcze bym mu sama dołożyła.

           Okazało się, że było ich trzech, jeszcze dwóch złapała policja po dłuższym pościgu, była również dziewczyna, siostra jednego z „porywaczy”, która udawała Hanię. Dziewczyna czekała w samochodzie jednak uciekła widząc co się dzieje. Policja zapewnia, że złapanie jej to tylko kwestia czasu. Ci bandyci widzieli materiał w telewizji, mieli problemy finansowe i dlatego wpadli na taki szatański pomysł. Niestety niczego nie wiedzieli na temat Hani, nawet jej nigdy nie widzieli, przepraszają i proszę o wybaczenie. Nawet ten połamany wyraził skruchę, powiedział, że mu się należało i nie wnosi żadnej skargi…no tak, jeszcze tego brakowało, skargi niech się cieszy, że mąż za moimi plecami miał cały czas podsłuch policji – przecież tylko to go uratowało. Okazało się, że ci młodzi ludzie po 20-25 lat stracili w jakiś sposób kilka kilogramów narkotyków i teraz mają na głowie mafiosów – dlatego podjęli takie ryzyko, trudno wiedzieli co robią, teraz poniosą tego konsekwencje.

            Wracamy do Gdańska, dopiero po drodze dociera do nas , że wszystko zaczynamy od nowa. Jesteśmy dokładnie w punkcie  wyjścia, żadnej wiadomości o Hani. Na komisariacie przy ulicy Kaprów w Gdańsku Oliwie jesteśmy grubo po 20-stej. Oficer dyżurny prosi naszego nowego prowadzącego dochodzenie. Tym razem to kapitan, Pan Andrzej Dreszter, wita się z Kazikiem i dziękuję za współpracę. To właśnie z nim mój mąż był w ciągłym kontakcie, bieg był tylko przykrywką, Kazik umówił się w parku, w sprawdzonym przez policję miejscu szybko założyli mu podsłuch i mógł wracać do domu. Na moje pytanie dlaczego tak zrobił powiedział, że miał takie przeczucie, policja również coś podejrzewała, a może tylko przeczuwała – przecież nie było żadnych dowodów, że to była tylko ściema…Może jutro będzie lepszy dzień i przyniesie nowe wiadomości o Hani, mamy w planach zatrudnienie prywatnego detektywa, słyszałam również o jasnowidzu z Człuchowa któremu czasami udaje się kogoś odnaleźć…

cdn…

„ZAGINIONA – DZIEŃ PO DNIU…”

Po tym bardzo pracowitym dniu nawet nie wiem kiedy wróciłam do mojego pokoju i zasnęłam, na stole stała już zimna herbata i tradycyjnie kromka chleba z serem. Pani Wiktoria przyniosła mi ten zestaw wieczorem ale już spałam, miała nadzieję, że się obudzę i zjem kolację. Rano jak zobaczyłam ten pakiet to pomyślałam, że jak w filmie – chyba : „Co mi zrobisz jak mnie złapiesz” Barei – kiedy jeden gość opowiada drugiemu jak ma zaplanowany dzień, chyba każdy to zna : „…śniadanie jem na kolacje, żeby rano nie tracić czasu…” – czy jakoś tak – wreszcie coś mnie rozbawiło. Od mojego przyjazdu do Gdańska żyję jakby obok, coś jak życie równoległe, jeżeli coś takiego istnieje, nic mnie nie cieszy, niczym się nie interesuję, nie mogę myśleć, ciężko się skupić. Wszystko co teraz mogę zrobić to modlitwa. Jestem katoliczką, praktykującą, więc to dla mnie naturalne, zwracam się do Boga tylko on mi został, przecież wyczerpałam już wszystkie możliwości. Moja babcia zawsze mówiła : „Jak coś zgubisz poproś Świętego Antoniego, pomódl się on Ci pomoże”. Tak właśnie zrobiłam, kiedyś wielokrotnie to się sprawdzało ale jak dotyczyło drobnych rzeczy, a teraz przecież chodzi o moją kochaną córeczkę.

Zeszłam na dół do Pani gospodyni, zobaczyła mnie i zbladła, musiałam okropnie wyglądać. Kazała mi usiąść i podała kawę plus kanapkę z szynką, której nie znoszę, powiedziała, że nie wypuści mnie z domu do czasu aż zjem i wypiję kawę.

– Pani Wiktorio, co mam robić? Przecież już zrobiłam wszystko co mogłam, wyczerpałam wszystkie możliwości, policja jej szuka, wszyscy znajomi wiedzą o zaginięciu, wczoraj rozwiesiliśmy tyle plakatów…

– A gazety, radio, telewizja!?

– Jeszcze internet, dodaje Jacek, wnuczek Pani Wiktorii – wstawimy zdjęcie na portale, poprosimy o udostępnianie, może akurat ktoś coś znajdzie, może ktoś napisze, że widział Pani córkę!

– Internet tak oczywiście, dziękuję, sama już dawno powinnam to zrobić ale inne media to pewnie jakieś wielkie koszty, niestety nie stać mnie, już teraz jesteśmy z mężem pod kreską. Studia córki, akademik, utrzymanie to wszystko tak dużo kosztuje ale dla dziecka wszystko. Mąż sprzeda auto, potem ciągnik aż ją znajdziemy!

– Spokojnie Pani Gosiu, znajdziemy dojście do kogoś kto zna kogoś, a ten jeszcze kogoś innego. Kiedyś mieszkał u nas taki reporter z Warszawy, przyjeżdżał na mecze piłkarskie dziennikarzy w Gdańsku, zabierał całą rodzinę, on grał, oni wypoczywali, a wieczorami zwiedzali Trójmiasto i okolice. Jacuś jak on się nazywa…nie Jabłoński ?

– Tak babciu, mam jego córkę wśród znajomych na FB, bardzo ładna, miła dziewczyna, poproszę ją o kontakt do ojca, na pewno pomoże!

Dostaliśmy telefon do redaktora, bardzo zainteresował się sprawą i zaproponował, że zrobi materiał, poprosi również kolegów z Pomorza żeby jak najmocniej nagłośnić zaginięcie. Właściwie cały dzień spędziłam na przekazywaniu różnych informacji dziennikarzom, przesłałam kilkanaście emaili ze zdjęciami i opisami Hani, wnuczek Pani Wiktorii pomagał mi z internetem, sam bym nie dała rady…

Niech ten dzień się jak najszybciej skończy, jutro możliwe, że się wszystko ruszy. Środki masowego przekazu zrobią swoje. Zasypiam z nadzieją na efektywne poszukiwania dzięki TV, ale również internet powinien pomóc…